.

.

โต๊ะช่างคลับ กับ ม.บูรพา

หลาย ๆ ท่านที่รู้จักผู้เขียน แบบที่ได้มีโอกาสเจอตัวจริงที่โต๊ะช่างแล้ว
ก็คงจะเห็นตรงกันอย่างหนึ่งว่า ผู้เขียนนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างง่าย ๆ สบาย ๆ
ไม่ใคร่จะมีมาดอาซ้อ อาเจ๊ อย่างที่หลาย ๆ คนได้จินตนาการไว้

และนอกจากนั้นแล้ว ก็คงจะเห็นตรงกันว่า ผู้เขียนดูแลงานหลายด้านในโต๊ะช่าง
ประเดี๋ยว ๆ เธอก็วิ่งเข้าในห้องออฟฟิศ...
เผลอแผล่บเดียว ก็เข้าไปช่วยช่างทองดูงานกรอบพระ...
บางทีก็ใส่ ๆ ตลับพระไปด้วย รับโทรศัพท์ไปด้วย...
...และอีกหลาย ๆ บทบาท ตามแต่คุณลูกค้าจะเรียกร้อง...

Photobucket

ก็ถือเป็นธรรมชาติและสเน่ห์อย่างหนึ่งของธุรกิจ sme
ที่บุคคลากรหนึ่งคนอาจรับบทบาทหลาย ๆ หน้าที่กันไป

แต่เนื้องานอีกอย่างหนึ่งที่ผู้เขียนมีส่วนรับผิดชอบโดยตรงมาตั้งแต่เริ่ม
และรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว
โดยที่ยังหาใครมาร่วมหอลงโรง...เอ้ย...ลงเรือลำเดียวกันมิได้...
นั่นก็คือ การดูแลเวบไซด์โต๊ะช่างคลับ...เวบนี้นี่เอง

ด้วยความที่ปลุกปั้นมากับมือ เลี้ยงดูฟูมฟักทุกวันทุกคืน
ทำให้เกิดความรักความผูกพันกับเวบนี้และสมาชิกเวบอย่างน่าประหลาด
(เอ...มันจะมากเกินไปหน่อยไหมนี่เรา...)

Photobucket

นี่ก็ล่วงผ่านมากว่าสองปีแล้ว ที่เวบไซด์โต๊ะช่างคลับโลดแล่นบนโลกไซเบอร์
และเป็นที่รู้จักของผู้ชมกว่า 200 คลิก ต่อวัน
เวบบล็อกเล็ก ๆ บล็อกนี้สามารถสร้างงานให้กับช่างทอง ช่างเลี่ยมกรอบพระ
มากกว่า 20 ชีวิตทุก ๆ วัน...
สารภาพกันอย่างไม่มีมาดว่า...เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้เขียนสุขใจไม่น้อย...

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา...
อ.ก้อง ... อ.สิทธิเดช ลีมัคเดช
อาจารย์มหาวิทยาลัยผู้ที่รู้จักในวงการ Marketing และวงการ e-commerce ...
เจ้าของผลงานหนังสือขายดีอีกหลายเล่ม เช่น "คิดได้ขายเป็นบนโลกออนไลน์"
"สัมมนาน่าสนุก" และ "เมื่อ sme จะมีเวบไซด์"
รวมถึง เป็นอาจารย์ที่ถ่ายทอดวิชาการเขียนและปลุกปั้นเวบไซด์ให้กับผู้เขียนอีกคน

ได้เชิญผู้เขียนไปเป็นแขกรับเชิญพิเศษ
ในคลาส ป.โท คณะการจัดการและการท่องเที่ยว ม.บูรพา
ในวันอาทิตย์ที่ 14 สิงหาคม ที่ผ่านมา

"อาจารย์ขา... หนูไม่รู้จะสอนอะไร วัน ๆ หนูอยู่แต่กับกรอบพระ..."

"บล็อกหนูเป็นบล็อกเล็ก ๆ หน้าตาก็เชย ๆ มีคนมาดูแค่วันละไม่กี่ร้อยเองค่ะ"

Photobucket

...เป็นประโยคที่ผู้เขียนได้แต่ต่อรองกับอาจารย์อยู่ในใจ แต่ก็พูดไม่ได้...

...ก็ตั้งแต่ครั้งที่โต๊ะช่างของเราอยู่รอดปลอดภัยจากพิษเศรษฐกิจมาได้
ต้องบอกว่า อ.ก้อง ก็เป็นอีกท่านหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จนี้
และนี่ก็เป็นโอกาสที่จะได้ตอบแทนกับความทุ่มเทในงานสอนของอาจารย์ได้บ้างเล็ก ๆ น้อย

และหากเรื่องราวของเวบไซด์โต๊ะช่าง จะได้เป็นประโยชน์ให้แก่ sme ท่านอื่นบ้าง
ให้ใครหลาย ๆ คน ได้รอดจากพิษเศรษฐกิจในยุคนี้ได้เหมือนกับที่เรารอด
ก็คงเป็นเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่อง...

Photobucket

ใคร่ครวญได้ดังนี้ ผู้เขียนจึงตอบรับคำเชิญอย่างไม่ลังเลแม่แต่นิด
แม้จะรู้ว่า ในคลาส ป.โท ที่ผู้เขียนจะไปเป็นแขกรับเชิญพิเศษนี้...
นักเรียนหลาย ๆ ท่าน จะมีทั้งวัยวุฒิ คุณวุฒิ และความรู้มากกว่าผู้เขียนก็ตาม

Photobucket

Photobucket

สาย ๆ วันอาทิตย์ หลังจากที่ไหว้สารทจีนเรียบร้อย
ผู้เขียนจึงตีรถไปบางแสนทันที...

หลังพักเที่ยงก็เป็นเวลาที่ผู้เขียนจะได้ทำหน้าที่แบ่งปันเรื่องราวต่าง ๆ

สรุปเรื่องราวเกี่ยวกับการเขียนเวบไซด์นั้น... จริง ๆ แล้วหลักการมีไม่มาก
เพียงแต่วางโครงให้ถูกจุด และ ใส่ใจลงไปกับทุกรายละเอียดเท่านั้นเอง
ลูกเล่น และรายละเอียดต่าง ๆ เป็นเรื่องที่สามารถเรียนรู้และสรรหาได้ไม่ยาก

Photobucket

...จริง ๆ แล้ว เวบไซด์ก็เป็นเพียงตัวช่วยหนึ่งของธุรกิจเท่านั้น...

แต่หัวใจสำคัญที่จะทำให้กิจการอยู่รอดและประสบความสำเร็จได้นั้น
ผู้เขียนคิดว่ามีเรื่องที่สำคัญกว่า เวบสวย...รวยลูกเล่น อีกหลายประการ
นั่นคือ ความจริงใจ และความรับผิดชอบ ที่เรามีให้แก่ธุรกิจและลูกค้าของเราต่างหาก

Photobucket

ทุกวันนี้ เวบบล็อกเล็ก ๆ ที่ชื่อว่า โต๊ะช่างคลับ ก็ยังคงมีหน้าตาเชย ๆ อย่างที่เห็น
แต่หลาย ๆ คนก็คงสัมผัสได้ว่าผู้เขียนใส่ความรัก ความจริงใจลงไปในทุก ๆ หน้าเวบ
และทุก ๆ เนื้องานที่ผลิตออกมา...

ยังคงยอมรับว่า....
...มีเวบเลี่ยมพระ กรอบพระอื่น ๆ ที่สวยกว่า ดูจับใจกว่าเวบโตีะช่างอีกมาก
...มีช่างทอง ช่างเลี่ยมที่เก่งกว่า เลี่ยมสวยกว่าโต๊ะช่างอีกก็ไม่น้อย

แต่ผู้เขียนก็ยังคงรักงานดูแลเวบไซด์ รักงานเลี่ยมกรอบพระที่พ่อทิ้งไว้ให้สุดหัวใจ

และยังคงมีความสุขกับการเข้านอนไปพร้อม ๆ กับการบ้านต่าง ๆ ที่ทิ้งไว้ในสมอง
ยังคงมีความสุขที่ได้ตื่นมาในทุก ๆ เช้า กับงานที่รออยู่ทุกวัน
ยังคงมีความสุขทุกครั้งที่ได้ถ่ายทอดหรือบอกเล่าเรื่องราวงานพุทธศิลป์ให้กับผู้ที่สนใจ
ยังคงมีความสุขทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของลูกค้าที่ได้รับงานพระเลี่ยมกลับบ้าน
ยังคงมีความสุขทุกครั้งที่แก้ปัญหาและรับผิดชอบเต็มร้อยให้กับลูกค้าทุกคน...

...มีความสุขกับชีวิตในทุก ๆ วัน มีงานทำ มีรายได้เพียงพอเลี้ยงชีพ...
ชีวิตคน ๆ นึง ยังต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกหรือ...?

Photobucket

ผู้เขียนก็อยากเป็นกำลังให้หลายคนที่มีความมานะพยายามหาเส้นทางของตัวเองให้พบ
และสามารถมีความสุขกับสิ่งในได้ในทุก ๆ ขณะ

เพราะ "ความสุขที่เกิดขึ้นจากการทำงาน" นั้น...
สำหรับผู้เขียนแล้ว...
มันมีค่าเสียยิ่งกว่าเงินเป็นฟ่อน ๆ หรือทองกองท่วมหัวเสียอีกค่ะ !

Photobucket

------------------------------

จบวันดี ๆ ที่ ม.บูรพาไปอีกหนึ่งวัน
หากแม้จะมีใครสักคนพยายามปลุกปั้นเวบไซด์ให้เกิดได้สักเพียงแค่คนเดียวจากงานนี้...
...พิมพ์มณีน้อยก็แอบอมยิ้มได้แล้ว...อิอิ

ก่อนกลับ อ.ก้อง ได้มอบหนังสือเล่มใหม่ของอาจารย์ "เป่าหูเทวดา"
และอาสนะสำหรับนั่งสมาธิ เป็นที่ระลึก (หรือเรียกอีกอย่างว่าเป็นค่าตัวนั่นเอง...)

Photobucket

อาจารย์ขา... หนังสืออาจารย์ หนูอ่านแล้ว...สุดยอดมาก ๆ

แต่อาสนะสำหรับนั่งสมาธินี่สิ...

หนูอยากถาม อ.ก้อง อย่างหนึ่งว่า...
"หน้าตาหนู... ดูธรรมะธรรมโมขนาดนั้นเชียวหรือคะ...อาจ๊านนนนนนน ! "